آمار وب سایت:  

بازدید امروز :
بازدید دیروز :
بازدید هفته :
بازدید ماه :
بازدید کل :
تعداد مطالب : 79
تعداد نظرات : 13
تعداد آنلاین : 1

  قُرْبَةً اِلَي الله

      چرا مي گويند هر نيّت، گفتار و عملي را بايد "قُرْبَةً اِلَي الله" انجام داد؟ و اصلاً " قُرْبَةً اِلَي الله" چه مفهومي دارد؟ معني تحت اللّفظي اين جملة مباركه، نزديك شدن به خداوند هست و آنچه مسلم هست، هر كسي شايد در روز، دهها مرتبه اين ذكر را بر زبان خود جاري نمايد و از آنجائيكه "اِنَّ اللهَ لا يُضِيعُ اَجْرَ الْمُحْسِنِينَ" اجر و مزد هر كسي با هر نيّتي از بين نخواهد رفت و خدواند متعال محاسبه خواهد نمود، اما آنچه كه مهم هست، مفهوم باطني اين ذكرِ مبارك است، با توجه به معني تحت اللّفظي، نشان از نزديك شدن به خداوند متعال دارد، اما با گفتن اين ذكرِ تنها، اين نزديك شدن شايد رُخ ندهد(مِنْ عِينِي الْاَحْقَرْ) مفهوم باطني اين است كه: براي نزديك شدن به خداوندِ بلند مرتبه، بايد در اداي پندار، گفتار و كردار كاملاً خالص شد، بايستي آن چيزي كه مشمول اين ذكر مي شود، كاملاً پاك و صاف باشد و ذاتاً منعطف و متوجه به خداوند باشد، بخصوص در ايثار، گذشت، هبه، صدقه، نماز، خُمس، زكات، جهاد و همة آنچه كه از وجود يك انسان ناشي مي شود. اينگونه نيست كه اصل داراي شبهه باشد و فقط با گفتن اين ذكر به خدا نزديك شد. به خاطر همين هم هست كه يك نمازگزار فقط مي تواند از مُباحات استفاده نمايد و از آبِ وضوي غصبي، لباسِ غصبي، مكانِ غصبي و نظاير آن، بايد، اجتناب نمايد. فرض بر اين است كه اگر قرار باشد انساني به پيشگاه انساني والاتر فقط به جهت محبّت و دوستي، برسد قطعاً با لباسي مناسب، ظاهري تميز و منظم و رفع همة نواقص احتمالي، به حضور خواهد رسيد، البته بيان اين نكته خيلي سخت هست چون بايد اين را درك كرد، ولي براي توضيح بايد گفت كه نزديك شدن به خدا چقدر اهميت دارد؟ بخصوص براي سالكي كه در اين راه تلاش مي نمايد؟ يعني اينكه انسان همه چيزِ خودش را مي گذارد و فقط به نزديك شدن به خدا توجّه مي كند، آن چيزي كه اكثر عُرَفا به "اَنَالْحَق" تشبيه نمودند. اَنَالْحَق چيزي نيست مگر اينكه صفات عاليه خداوند را در خودمان به فعل برسانيم، همانند پيامبر بزگ اسلام كه "رَحْمَةٌ لِلْعالَمِين" بودند، حضرت محمّد(ص) حتي بر سرِ شهادت حمزه سيدالشهدا در جنگ اُحُد با اينكه مي دانست قاتل ايشان كيست، اصلاً انتقام نگرفت و حتي حضرت علي(ع) هم، در شهادت حضرت فاطمه، از ضاربين انتقام نگرفت و براي ضربه اي هم كه بر فرق مبارك خودش وارد شد، به جهت انتقام دستور ندادند فقط به جهت صلاح كار مسلمين در كشتن نفس محترم دستورِ قصاص صادر گرديد. چرا كه حضرت علي قبلاً در خندق هم عليرغم زشتي كار عمرو ابن عبدود، ثابت كرد كه به خواست خودش كاري را نمي كند و فقط محض رضاي خداوند جاري و ساري مي شود(وقال اركبوا فيها بسم الله مجراها ومرساها ان ربي لغفور رحيم- هود 41).     

 پس اصالتِ ذكر "قُرْبَةً اِلَي الله" در اين است كه حقيقتاً انسان بخواهد به خداوند نزديك بشود و كمالي بالاتراز اين نيست كه هر لحظه به درك حضور خود در نزديك شدن به خداوند برسد.

  ادامه دارد....

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: